+Bilmiyorum.
-Neden ağlıyorsun?
+Canım acıyor.
-Bu defa büyük kaybettin. ...
+Alay edeceksen.
-Alay değil. Bunu kendine kendin yapıyorsun.
+Başlama yine.
-Ortalığı birazda sen kır, birazda sen dök. Kendini harap etmekten vazgeç. Birazda canını yakanların canını yak. Kus tüm pisliklerini yüzlerine.
+Bunca yıl diğerlerine benzememek için uğraştım. Şimdi sırf kalbim biraz acıdı diye.
-Kalbin acımadı. Çünkü kalp falan kalmadı ortada. Öldürüyorlar. Yok ediyorlar seni. Görmüyor musun?
+Bu kadar hassas olmamalıydım.
-Onlar bu kadar zalim olmamalılar. Neden izin veriyorsun buna, bu kadar mı kıymeti yok canının?
+Var ama kendim uğruna başkasını harcayamam.
-O zaman ömrünün sonuna dek, bir odada dizlerini kendine çekip, annen duymasın diye nefesini tutarak ağlamaya mahkumsun sen.
+Tamam.
-Özür dilerim.
+Dileme, haklısın.
-Yine aynını yapıyorsun.
+Demiyorum bir şey.
-Mesele de bu ya. Bir şey dememen. Öldürüyorlar kızım seni. Ne olursa olsun hoşgörü ile karşılamaya alıştırmışsın bunları. Hata yapmaktan çekinirler mi? Canını acıtmaktan, yarana tuz basmaktan çekinirler mi? Ağzını açıp bir şey diyecek olsan zeytinyağı gibi üste de çıkar bunlar. Verme bu toleransı. Canın mı acıdı, bas tekmeyi. Kime ihtiyacın var senin? Annenden başka kime?
+Sus.
-Susmuyorum. Değiş artık. Bu devirde senin gibi insanlara yer yok. Ya değişirsin ya da.
+Ya da?
-Ya da bir kere değil bin kere öldürürler seni. Yaşayarak ölmek ne demek öğretirler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder